နီတိက်မ္းဆုိတာေလာကမွာ ေယာက်္ား၏အႏွစ္သာရလည္း
ျဖစ္တယ္။ အမိအဘလည္း ျဖစ္တယ္။ ဆရာလည္း ျဖစ္တယ္။ မိတ္ေဆြေကာင္းလည္း ျဖစ္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ နီတိက်မ္းကုိတတ္တဲ့ ေယာက်္ားဟာ အၾကားအျမင္မ်ားတဲ့ ျမင့္ျမတ္တဲ့
ပညာရွိေယာက်္ား ျဖစ္တယ္။
ပ်င္းရိေနတဲ့လူေတြဟာ အတတ္ပညာ
မတတ္ေျမာက္နိဳင္။ ပညာမတတ္တဲ့လူဟာ ပစၥည္းဥစၥာ ရွာလုိ႔ မလြယ္ဘူး။ ပစၥည္းဥစၥာ
မရွိတဲ့သူဟာ မိတ္ေဆြေကာင္း မရနိဳင္ဘူး။
မိတ္ေဆြေကာင္းမရွိတဲ့
လူဟာ ခ်မ္းသာသုခ မရနိဳင္ဘူး။ ခ်မ္းသာသုခမရွိတဲ့လူဟာ
ေကာင္းမႈကုသုိလ္မရနိဳင္ဘူး။ ေကာင္းမႈကုသုိလ္မရွိတဲ့လူဟာ နိဗၺာန္ကုိ မရနိဳင္ဘူး။
အတတ္ပညာနဲ႔
တူတဲ့ ပစၥည္းဥစၥာဆုိတာ မရွိဘူး။ အတတ္ပညာကုိ သူခုိးေတြ မခုိးနိဳင္။ ေလာကႀကီးထဲမွာ
အတတ္ပညာဆုိတာ အေဆြခင္ပြန္းလည္းျဖစ္တယ္။ တမလြန္
ဘ၀အတြက္ ခ်မ္းသာသုခကုိလည္း ေဆာင္ေပးတတ္တယ္။
အၾကားအျမင္ပညာကုိ
နည္း၏ဟူ၍ မေအာက္ေမ့ရာ။ စိတ္ထဲမွာ မွတ္သားထားရာ၏။(ဗဟုသုတရွာတဲ့ခါ ဒါကေတာ့
အေသးအမႊားေလးပဲဆုိၿပီး ဂရုမစုိက္ပဲ မေနရဘူး)ေတာင္ပုိ႔အေခါင္းႀကီးထဲကုိ
ေရစက္ေပါက္ေလးေတြ အၾကာႀကီး အမ်ားႀကီးက်လာရင္ ေရေတြျပည့္နိဳင္သလုိ ဗဟုသုတဆုိတာလည္း
ေသးငယ္ေစကာမူ မ်ားမ်ားမွတ္သားစုေဆာင္းထားရင္
ၾကာလာတဲ့ခါ ဗဟုသုတၾကြယ္၀တဲ့လူ ျဖစ္လာနိဳင္ပါတယ္။
ႏွဳတ္မႈပညာ
လက္မႈပညာေတြကုိ ေသးငယ္တယ္လုိ႔ မမွတ္ရဘူး။ ကုန္စင္ေအာင္တတ္လုိ႔ရွိရင္
ပညာရပ္တစ္ခုတည္းနဲ႔
အသက္ေမြးလုိ႔ ရပါတယ္။
ပတၱျမားဆုိတာ
ေတာင္တုိင္းမွာ မရွိဘူး။အျမဳေတဆုိတာလည္း
ဆင္တုိင္းမွာ မရွိဘူး။ စႏၵကူးန႔ံသာဆုိတာလည္းေတာတုိင္းမွာ
မရွိဘူး။ ပညာရွိဆုိတာလည္း အရပ္ေဒသတုိင္းမွာ မရွိဘူး။
အတတ္ပညာကုိ
ျဖည္းျဖည္းခ်င္း သင္ယူသင့္တယ္။ စီးပြါးဥစၥာကုိလည္း ျဖည္းျဖည္းခ်င္းပဲ ရွာသင့္တယ္။
ေတာင္ကုိ တက္တဲ့လူဟာလည္းပဲ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းပဲ တက္သင့္တယ္။ ကာမဂုဏ္ေတြကုိ
ျဖည္းျဖည္းတစ္စတစ္စ အလုိရွိသင့္တယ္။
အမ်က္ေဒါသကုိလည္း ျဖည္းျဖည္းခ်င္းပဲ ထြက္သင့္ပါတယ္။
ေလာကမွာ
ပညာရွိဆုိတာ ေမးျမန္းတဲ့လူမရွိရင္ စည္ႀကီးနဲ႔တူတယ္။(မတီး မျမည္ဘူးေပါ့)
ေမးျမန္းတဲ့လူရွိရင္ မုိးႀကီးနဲ႔ တူတယ္။
ေမးတဲ့လူရွိတဲ့ခါေရာ မရွိတဲ့ခါေတြမွာေရာ အၿမဲတမ္း စကားေတြ အမ်ားႀကီးေျပာေနရင္ေတာ့
အဲဒါ ဗာလ=လူမုိက္ပါပဲ။
ေလာကမွာ
ေပထဲမွာ (စာအုပ္ထဲမွာ) အတတ္ပညာေတြရွိတယ္။ သူတစ္ပါးလက္ထဲမွာလည္း ပစၥည္းဥစၥာ
ဆုိတာရွိတယ္။ ကိစၥႀကီးငယ္ေတြေပၚလာၿပီဆုိတဲ့ခါမွာ စာအုပ္ထဲမွာ ရွိတဲ့ပညာကုိလည္း
အတတ္ပညာရယ္လုိ႔ ေျပာမရေတာ့ဘူး။ သူမ်ားလက္ထဲမွာရွိတဲ့ ပစၥည္းဥစၥာကုိလည္း
ပစၥည္းဥစၥာလုိ႔ ေျပာမရေတာ့ဘူး။(စာအုပ္ထဲက
ပညာနဲ႔ သူမ်ားလက္ထဲက ပစၥည္းဥစၥာေတြက အသုံးမ၀င္ဘူး - ဟူလုိ)
ေလာကမွာ
ေရအတိမ္ အနက္ကုိ ကုမုျဒာၾကာကုိျမင္ရင္
သိနိဳင္တယ္။ မ်ိဳးရုိးယုတ္နိမ့္တာ
ျမင့္ျမတ္တာကုိ ကုိယ္အမူအရာ
ႏွဳတ္အမူအရာကုိၾကည့္ရင္ (ကုိယ္က်င့္တရားကုိၾကည့္ရင္) သိနိဳင္တယ္။ ပညာရွိ
/မရွိဆုိတာ ေျပာဆုိတဲ့စကားကုိ နားေထာင္ၾကည့္ရင္ သိနိဳင္တယ္။ ေျမ
ေကာင္း/မေကာင္းဆုိတာ ျမက္ေတြ ၫိွဳး/ မၫိွဳးကုိ ၾကည့္ၿပီး သိနိဳင္တယ္။
သမုဒၵရာေရကုိ
မျမင္ဖူးတဲ့ ဖားငယ္ဟာ ေရတြင္းထဲကေရကုိပဲ
အမ်ားႀကီးလုိ႔ ထင္ေနသလုိပဲ ဗဟုသုတနည္းတဲ့လူေတြဟာ အသိအျမင္နည္းနည္းေလးကုိပဲ
အမ်ားႀကီးလုိ႔ထင္တတ္တယ္။ အသိအျမင္ နည္းနည္းေလးကုိပဲ အေၾကာင္းျပဳၿပီး
မာန္မာနေထာင္တတ္တယ္။
ပထမအရြယ္မွာ
အတတ္ပညာကုိ မရခဲ့ဘူးဆုိရင္ . . . . .
ဒုတိယအရြယ္မွာ ပစၥည္းဥစၥာမရခဲ့ဘူးဆုိရင္ . . . . . .
တတိယအရြယ္မွာ တရားမရခဲ့ဘူးဆုိရင္ . . . . . .
စတုတၳအရြယ္မွာ ဘာေတြမ်ား ရစရာ ရွိအုံးမွာလဲ။
