၁-တမၺဒါဌိကေစာရဃာတကဝတၳဳ
၁ဝဝ။ (ေတာဖြဲ႕ ေတာင္ဖြဲ႕) အက်ဳိးမဲ့ပုဒ္ႏွင့္သာဆိုင္ေသာ စကားသည္ အခြန္း တစ္ေထာင္ရွိေစကာမူ (မျမတ္)၊ ၾကားနာရသျဖင့္ ရာဂစသည္ ၿငိမ္းေအးေၾကာင္း ျဖစ္၍ အက်ဳိးရွိေသာ ပုဒ္တစ္ပုဒ္သည္သာ ပိုလြန္၍ ျမတ္၏။
၂-ဗာဟိယဒါ႐ုစီရိယဝတၳဳ
၁ဝ၁။ အက်ဳိးမဲ့ပုဒ္ႏွင့္သာဆိုင္ေသာ ဂါထာသည္ တစ္ေထာင္ပင္ျဖစ္ေစကာမူ (မျမတ္)၊ ၾကားနာရသျဖင့္ ရာဂစသည္ ၿငိမ္းေအးေၾကာင္းျဖစ္ေသာ ဂါထာ တစ္ဂါထာသည္သာ ပိုလြန္၍ ျမတ္၏။
၃-ကု႑လေကသီေထရီဝတၳဳ
၁ဝ၂။ အက်ဳိးမဲ့ပုဒ္ႏွင့္သာဆိုင္ေသာ ဂါထာတစ္ရာကို ရြတ္ဆိုေစကာမူ (မျမတ္)၊ ၾကားနာရသျဖင့္ ရာဂစသည္ ၿငိမ္းေအးေၾကာင္းျဖစ္ေသာတရားတစ္ပုဒ္ကို ရြတ္ဆိုျခင္းသည္သာ ပိုလြန္၍ ျမတ္၏။
၁ဝ၃။ အၾကင္ စစ္သူရဲတစ္ေယာက္သည္ စစ္ေျမျပင္၌ စစ္သည္ဗိုလ္ပါတို႔ကို အႀကိမ္တစ္သန္း ေအာင္ႏိုင္ရာ၏။ အၾကင္ သူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္သည္ကား ကိုယ္တြင္း ကိေလသာကို တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် ေအာင္ႏိုင္ရာ၏။ ကိုယ္တြင္းကိေလသာကို တစ္ႀကိမ္ေအာင္ႏိုင္ေသာ ထိုသူသည္သာ စစ္ေအာင္သူတို႔တြင္အျမတ္ဆံုး ျဖစ္၏။
၄-အနတၱပုစၧကျဗာဟၼဏဝတၳဳ
၁ဝ၄-၁ဝ၅။ (ကိုယ္တြင္းကိေလသာတို႔ကိုႏိုင္ျခင္းျဖင့္) မိမိကိုယ္ကို ေအာင္ႏိုင္ျခင္းသည္ ျမတ္၏။ ေလာင္းတန္းကစားျခင္း စစ္တိုက္ျခင္း စသည္ျဖင့္ သူတစ္ပါးကို ေအာင္ႏိုင္ျခင္းသည္ မျမတ္)၊ မိမိကိုယ္ကို ဆံုးမၿပီးေသာ (ကိုယ္ ႏႈတ္ ႏွလံုး သံုးပါး လံုးကို) အျမဲေစာင့္စည္းေသာ အက်င့္ရွိေသာ ထိုသို႔ သေဘာရွိေသာ သတၱဝါတို႔၏ ေအာင္ျခင္းကို နတ္သည္လည္းေကာင္း၊ ဂႏၶဗၺနတ္သည္လည္းေကာင္း၊ ျဗဟၼာႏွင့္တကြေသာ မာရ္နတ္သည္လည္းေကာင္း ႐ံႈးေအာင္ မျပဳႏိုင္ရာ။
၅-သာရိပုတၱေတၳရႆမာတုလျဗာဟၼဏဝတၳဳ
၁ဝ၆။ အႏွစ္တစ္ရာပတ္လံုး လတိုင္းလတိုင္း (တကၠတြန္းတို႔အား) ေငြ တစ္ေထာင္ အကုန္ခံ၍ ပူေဇာ္ရာ၏။ ဝိပႆနာပြါးေသာ စိတ္ရွိေသာ ရဟန္းတို႔အား တစ္ႀကိမ္တစ္ခဏမွ် ပူေဇာ္ရာ၏။ (ပူေဇာ္ျခင္းႏွစ္မ်ဳိးတို႔တြင္) ထိုဝိပႆနာ ပြါးမ်ားေသာ ရဟန္းတို႔အား ထိုတစ္ခဏမွ် ပူေဇာ္ျခင္းသည္သာျမတ္၏။ တကၠတြန္းတို႔အား အႏွစ္တစ္ရာပတ္လံုး ပူေဇာ္ျခင္းသည္ မျမတ္။
၆-သာရိပုတၱေတၳရႆဘာဂိေနယ်ဝတၳဳ
၁ဝ၇။ အၾကင္သူသည္ အႏွစ္တစ္ရာပတ္လံုး ေတာ၌ မီးကို လုပ္ေကြၽးပူေဇာ္ ရာ၏။ အၾကင္သူသည္ကား ဝိပႆနာပြါးမ်ားေသာ စိတ္ရွိေသာ ရဟန္းတို႔အား တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် ပူေဇာ္ရာ၏။ (ထိုသူတို႔၏ ပူေဇာ္ျခင္းႏွစ္မ်ဳိးတို႔တြင္) ထိုဝိပႆနာ ပြါးမ်ားေသာ ရဟန္းတို႔အား ထိုတစ္ခဏမွ် ပူေဇာ္ျခင္းသည္သာ ျမတ္၏။ အႏွစ္တစ္ရာပတ္လံုး မီးပူေဇာ္ျခင္းသည္ မျမတ္။
၇-သာရိပုတၱေတၳရႆသဟာယကျဗာဟၼဏဝတၳဳ
၁ဝ၈။ ေလာက၌ ေကာင္းမႈကို လိုလားငဲ့ကြက္ေသာသူသည္ ယဇ္ႀကီးပူေဇာ္ျခင္းကို လည္းေကာင္း၊ ယဇ္ငယ္ပူေဇာ္ျခင္းကိုလည္းေကာင္း တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး ပူေဇာ္ရာ၏။ ထိုပူေဇာ္ျခင္းအလံုးစံုသည္ ေျဖာင့္မတ္စြာက်င့္ေသာ အရိယာပုဂၢိဳလ္တို႔ကို (ရွိခိုးျခင္း ေစတနာ၏) ေလးဖို႔တစ္ဖို႔ကိုမွ် မမွီ၊ အရိယာပုဂၢိဳလ္တို႔၌ ရွိခိုးျခင္း ေစတနာသည္သာ ျမတ္၏။
၈-အာယုဝၯနကုမာရဝတၳဳ
၁ဝ၉။ အျမဲရွိခိုးေလ့ရွိ၍ မိမိထက္ ဂုဏ္အသက္သိကၡာအားျဖင့္ ႀကီးေသာသူတို႔၌ အ႐ိုအေသျပဳေလ့ရွိသူအား အသက္ရွည္ျခင္း အဆင္းလွျခင္း ခ်မ္းသာျခင္း ခြန္အားႀကီးျခင္း ဟူေသာ ဤအက်ဳိးထူး တရားေလးပါးတို႔သည္ တိုးပြါးကုန္၏။
၉-သံကိစၥသာမေဏရဝတၳဳ
၁၁ဝ။ သီလမရွိ သမာဓိမရွိဘဲ အႏွစ္တစ္ရာပတ္လံုး အသက္ရွည္ေနရျခင္းထက္ သီလရွိ၍ သမထ, ဝိပႆနာကို ႐ႈေနေသာသူ၏ တစ္ရက္မွ် အသက္ရွည္ရျခင္းသည္ ျမတ္၏။
၁ဝ-ခါဏုေကာ႑ညေတၳရဝတၳဳ
၁၁၁။ ပညာမရွိ သမာဓိမရွိဘဲ အႏွစ္တစ္ရာပတ္လံုး အသက္ရွည္ေနရျခင္းထက္ တရားပညာရွိ၍ သမထ, ဝိပႆနာကို ႐ႈေသာပုဂၢိဳလ္၏ တစ္ရက္မွ် အသက္ရွည္ရျခင္းသည္ ျမတ္၏။
၁၁-သဗၺဒါသေတၳရဝတၳဳ
၁၁၂။ ပ်င္းရိသည္ျဖစ္၍ ဝီရိယမရွိဘဲ အႏွစ္တစ္ရာပတ္လံုး အသက္ရွည္ေနရျခင္းထက္ ဝီရိယကို ျမဲျမံစြာအားထုတ္ေသာသူ၏ တစ္ရက္မွ် အသက္ရွည္ရျခင္းသည္ ျမတ္၏။
၁၂-ပဋာစာရာေထရီဝတၳဳ
၁၁၃။ (ခႏၶာငါးပါးတို႔၏) အျဖစ္အပ်က္ကို မ႐ႈမျမင္ဘဲ အႏွစ္တစ္ရာပတ္လံုး အသက္ရွည္ေနရျခင္းထက္ ခႏၶာငါးပါးတို႔၏ အျဖစ္အပ်က္ကို မျပတ္႐ႈျမင္ေသာ ပုဂၢိဳလ္၏ တစ္ရက္မွ် အသက္ရွည္ရျခင္းသည္ ျမတ္၏။
၁၃-ကိသာေဂါတမီဝတၳဳ
၁၁၄။ ေသျခင္းကင္းေသာ နိဗၺာန္ကို မျမင္ဘဲ အႏွစ္တစ္ရာပတ္လံုး အသက္ ရွည္ေနရျခင္းထက္ ေသျခင္းကင္းေသာ နိဗၺာန္ကို ျမင္ေသာ ပုဂၢိဳလ္၏ တစ္ရက္မွ် အသက္ရွည္ရျခင္းသည္ ျမတ္၏။
၁၄-ဗဟုပုတၱိကေတၳရီဝတၳဳ
၁၁၅။ ျမတ္ေသာ ေလာကုတၱရာတရားကို မျမင္ဘဲ အႏွစ္တစ္ရာပတ္လံုး အသက္ရွည္ေနရျခင္းထက္ ျမတ္ေသာ ေလာကုတၱရာတရားကို ျမင္ေသာ ပုဂၢိဳလ္၏ တစ္ရက္မွ် အသက္ရွည္ရျခင္းသည္ ျမတ္၏။
ရွစ္ခုေျမာက္ သဟႆဝဂ္ ၿပီး၏။
၁ဝဝ။ (ေတာဖြဲ႕ ေတာင္ဖြဲ႕) အက်ဳိးမဲ့ပုဒ္ႏွင့္သာဆိုင္ေသာ စကားသည္ အခြန္း တစ္ေထာင္ရွိေစကာမူ (မျမတ္)၊ ၾကားနာရသျဖင့္ ရာဂစသည္ ၿငိမ္းေအးေၾကာင္း ျဖစ္၍ အက်ဳိးရွိေသာ ပုဒ္တစ္ပုဒ္သည္သာ ပိုလြန္၍ ျမတ္၏။
၂-ဗာဟိယဒါ႐ုစီရိယဝတၳဳ
၁ဝ၁။ အက်ဳိးမဲ့ပုဒ္ႏွင့္သာဆိုင္ေသာ ဂါထာသည္ တစ္ေထာင္ပင္ျဖစ္ေစကာမူ (မျမတ္)၊ ၾကားနာရသျဖင့္ ရာဂစသည္ ၿငိမ္းေအးေၾကာင္းျဖစ္ေသာ ဂါထာ တစ္ဂါထာသည္သာ ပိုလြန္၍ ျမတ္၏။
၃-ကု႑လေကသီေထရီဝတၳဳ
၁ဝ၂။ အက်ဳိးမဲ့ပုဒ္ႏွင့္သာဆိုင္ေသာ ဂါထာတစ္ရာကို ရြတ္ဆိုေစကာမူ (မျမတ္)၊ ၾကားနာရသျဖင့္ ရာဂစသည္ ၿငိမ္းေအးေၾကာင္းျဖစ္ေသာတရားတစ္ပုဒ္ကို ရြတ္ဆိုျခင္းသည္သာ ပိုလြန္၍ ျမတ္၏။
၁ဝ၃။ အၾကင္ စစ္သူရဲတစ္ေယာက္သည္ စစ္ေျမျပင္၌ စစ္သည္ဗိုလ္ပါတို႔ကို အႀကိမ္တစ္သန္း ေအာင္ႏိုင္ရာ၏။ အၾကင္ သူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္သည္ကား ကိုယ္တြင္း ကိေလသာကို တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် ေအာင္ႏိုင္ရာ၏။ ကိုယ္တြင္းကိေလသာကို တစ္ႀကိမ္ေအာင္ႏိုင္ေသာ ထိုသူသည္သာ စစ္ေအာင္သူတို႔တြင္အျမတ္ဆံုး ျဖစ္၏။
၄-အနတၱပုစၧကျဗာဟၼဏဝတၳဳ
၁ဝ၄-၁ဝ၅။ (ကိုယ္တြင္းကိေလသာတို႔ကိုႏိုင္ျခင္းျဖင့္) မိမိကိုယ္ကို ေအာင္ႏိုင္ျခင္းသည္ ျမတ္၏။ ေလာင္းတန္းကစားျခင္း စစ္တိုက္ျခင္း စသည္ျဖင့္ သူတစ္ပါးကို ေအာင္ႏိုင္ျခင္းသည္ မျမတ္)၊ မိမိကိုယ္ကို ဆံုးမၿပီးေသာ (ကိုယ္ ႏႈတ္ ႏွလံုး သံုးပါး လံုးကို) အျမဲေစာင့္စည္းေသာ အက်င့္ရွိေသာ ထိုသို႔ သေဘာရွိေသာ သတၱဝါတို႔၏ ေအာင္ျခင္းကို နတ္သည္လည္းေကာင္း၊ ဂႏၶဗၺနတ္သည္လည္းေကာင္း၊ ျဗဟၼာႏွင့္တကြေသာ မာရ္နတ္သည္လည္းေကာင္း ႐ံႈးေအာင္ မျပဳႏိုင္ရာ။
၅-သာရိပုတၱေတၳရႆမာတုလျဗာဟၼဏဝတၳဳ
၁ဝ၆။ အႏွစ္တစ္ရာပတ္လံုး လတိုင္းလတိုင္း (တကၠတြန္းတို႔အား) ေငြ တစ္ေထာင္ အကုန္ခံ၍ ပူေဇာ္ရာ၏။ ဝိပႆနာပြါးေသာ စိတ္ရွိေသာ ရဟန္းတို႔အား တစ္ႀကိမ္တစ္ခဏမွ် ပူေဇာ္ရာ၏။ (ပူေဇာ္ျခင္းႏွစ္မ်ဳိးတို႔တြင္) ထိုဝိပႆနာ ပြါးမ်ားေသာ ရဟန္းတို႔အား ထိုတစ္ခဏမွ် ပူေဇာ္ျခင္းသည္သာျမတ္၏။ တကၠတြန္းတို႔အား အႏွစ္တစ္ရာပတ္လံုး ပူေဇာ္ျခင္းသည္ မျမတ္။
၆-သာရိပုတၱေတၳရႆဘာဂိေနယ်ဝတၳဳ
၁ဝ၇။ အၾကင္သူသည္ အႏွစ္တစ္ရာပတ္လံုး ေတာ၌ မီးကို လုပ္ေကြၽးပူေဇာ္ ရာ၏။ အၾကင္သူသည္ကား ဝိပႆနာပြါးမ်ားေသာ စိတ္ရွိေသာ ရဟန္းတို႔အား တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် ပူေဇာ္ရာ၏။ (ထိုသူတို႔၏ ပူေဇာ္ျခင္းႏွစ္မ်ဳိးတို႔တြင္) ထိုဝိပႆနာ ပြါးမ်ားေသာ ရဟန္းတို႔အား ထိုတစ္ခဏမွ် ပူေဇာ္ျခင္းသည္သာ ျမတ္၏။ အႏွစ္တစ္ရာပတ္လံုး မီးပူေဇာ္ျခင္းသည္ မျမတ္။
၇-သာရိပုတၱေတၳရႆသဟာယကျဗာဟၼဏဝတၳဳ
၁ဝ၈။ ေလာက၌ ေကာင္းမႈကို လိုလားငဲ့ကြက္ေသာသူသည္ ယဇ္ႀကီးပူေဇာ္ျခင္းကို လည္းေကာင္း၊ ယဇ္ငယ္ပူေဇာ္ျခင္းကိုလည္းေကာင္း တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး ပူေဇာ္ရာ၏။ ထိုပူေဇာ္ျခင္းအလံုးစံုသည္ ေျဖာင့္မတ္စြာက်င့္ေသာ အရိယာပုဂၢိဳလ္တို႔ကို (ရွိခိုးျခင္း ေစတနာ၏) ေလးဖို႔တစ္ဖို႔ကိုမွ် မမွီ၊ အရိယာပုဂၢိဳလ္တို႔၌ ရွိခိုးျခင္း ေစတနာသည္သာ ျမတ္၏။
၈-အာယုဝၯနကုမာရဝတၳဳ
၁ဝ၉။ အျမဲရွိခိုးေလ့ရွိ၍ မိမိထက္ ဂုဏ္အသက္သိကၡာအားျဖင့္ ႀကီးေသာသူတို႔၌ အ႐ိုအေသျပဳေလ့ရွိသူအား အသက္ရွည္ျခင္း အဆင္းလွျခင္း ခ်မ္းသာျခင္း ခြန္အားႀကီးျခင္း ဟူေသာ ဤအက်ဳိးထူး တရားေလးပါးတို႔သည္ တိုးပြါးကုန္၏။
၉-သံကိစၥသာမေဏရဝတၳဳ
၁၁ဝ။ သီလမရွိ သမာဓိမရွိဘဲ အႏွစ္တစ္ရာပတ္လံုး အသက္ရွည္ေနရျခင္းထက္ သီလရွိ၍ သမထ, ဝိပႆနာကို ႐ႈေနေသာသူ၏ တစ္ရက္မွ် အသက္ရွည္ရျခင္းသည္ ျမတ္၏။
၁ဝ-ခါဏုေကာ႑ညေတၳရဝတၳဳ
၁၁၁။ ပညာမရွိ သမာဓိမရွိဘဲ အႏွစ္တစ္ရာပတ္လံုး အသက္ရွည္ေနရျခင္းထက္ တရားပညာရွိ၍ သမထ, ဝိပႆနာကို ႐ႈေသာပုဂၢိဳလ္၏ တစ္ရက္မွ် အသက္ရွည္ရျခင္းသည္ ျမတ္၏။
၁၁-သဗၺဒါသေတၳရဝတၳဳ
၁၁၂။ ပ်င္းရိသည္ျဖစ္၍ ဝီရိယမရွိဘဲ အႏွစ္တစ္ရာပတ္လံုး အသက္ရွည္ေနရျခင္းထက္ ဝီရိယကို ျမဲျမံစြာအားထုတ္ေသာသူ၏ တစ္ရက္မွ် အသက္ရွည္ရျခင္းသည္ ျမတ္၏။
၁၂-ပဋာစာရာေထရီဝတၳဳ
၁၁၃။ (ခႏၶာငါးပါးတို႔၏) အျဖစ္အပ်က္ကို မ႐ႈမျမင္ဘဲ အႏွစ္တစ္ရာပတ္လံုး အသက္ရွည္ေနရျခင္းထက္ ခႏၶာငါးပါးတို႔၏ အျဖစ္အပ်က္ကို မျပတ္႐ႈျမင္ေသာ ပုဂၢိဳလ္၏ တစ္ရက္မွ် အသက္ရွည္ရျခင္းသည္ ျမတ္၏။
၁၃-ကိသာေဂါတမီဝတၳဳ
၁၁၄။ ေသျခင္းကင္းေသာ နိဗၺာန္ကို မျမင္ဘဲ အႏွစ္တစ္ရာပတ္လံုး အသက္ ရွည္ေနရျခင္းထက္ ေသျခင္းကင္းေသာ နိဗၺာန္ကို ျမင္ေသာ ပုဂၢိဳလ္၏ တစ္ရက္မွ် အသက္ရွည္ရျခင္းသည္ ျမတ္၏။
၁၄-ဗဟုပုတၱိကေတၳရီဝတၳဳ
၁၁၅။ ျမတ္ေသာ ေလာကုတၱရာတရားကို မျမင္ဘဲ အႏွစ္တစ္ရာပတ္လံုး အသက္ရွည္ေနရျခင္းထက္ ျမတ္ေသာ ေလာကုတၱရာတရားကို ျမင္ေသာ ပုဂၢိဳလ္၏ တစ္ရက္မွ် အသက္ရွည္ရျခင္းသည္ ျမတ္၏။
ရွစ္ခုေျမာက္ သဟႆဝဂ္ ၿပီး၏။
မွကူးယူေဖာ္ျပသည္။
