၁-ဆဗၺဂၢိယဘိကၡဳဝတၳဳ
၁၂၉။ အလံုးစံုေသာ သတၱဝါတို႔သည္ ဒဏ္မွ ထိတ္လန္႔ကုန္၏။ အလံုးစံုေသာ သတၱဝါတို႔သည္ ေသျခင္းမွ ေၾကာက္ကုန္၏။ မိမိကိုယ္ကို ဥပမာျပဳ၍ (သတၱဝါတို႔ကို) မသတ္ျဖတ္ မညႇဥ္းဆဲရာ။
၂-ဆဗၺဂၢိယဝတၳဳ
၁၃ဝ။ အလံုးစံုေသာ သတၱဝါတို႔သည္ ဒဏ္မွ ထိတ္လန္႔ကုန္၏။ အလံုးစံုေသာ သတၱဝါတို႔သည္ (မိမိတို႔၏) အသက္ကို ခ်စ္၏။ မိမိကိုယ္ကို ဥပမာျပဳ၍ (သတၱဝါတို႔ကို) မသတ္ျဖတ္ မညႇဥ္းဆဲရာ။
၃-သမၺဟုလကုမာရဝတၳဳ
၁၃၁။ အၾကင္သူသည္ မိမိ၏ခ်မ္းသာကို ရွာအံ့ဟု မိမိကဲ့သို႔ ခ်မ္းသာကို အလိုရွိကုန္ေသာ သတၱဝါတို႔ကို တုတ္လွံကန္ျဖင့္ ညႇဥ္းဆဲ၏။ ထိုညႇဥ္းဆဲေသာသူသည္ တမလြန္ဘဝ၌ ခ်မ္းသာကို မရႏိုင္။
၁၃၂။ အၾကင္သူသည္ မိမိ၏ခ်မ္းသာကို ရွာအံ့ဟု မိမိကဲ့သို႔ ခ်မ္းသာကို အလိုရွိကုန္ေသာ သတၱဝါတို႔ကို တုတ္လွံကန္ျဖင့္ မညႇဥ္းဆဲ၊ ထိုမညႇဥ္းဆဲေသာသူသည္ တမလြန္ဘဝ၌ ခ်မ္းသာကို ရႏိုင္၏။
၄-ေကာ႑ဓာနေတၳရဝတၳဳ
၁၃၃။ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကိုမွ် ၾကမ္းၾကဳတ္ေသာ စကားကို မဆိုလင့္၊ အဆိုခံရသူတို႔သည္ သင့္ကို ျပန္လွန္ဆိုကုန္ရာ၏။ ျခဳတ္ျခယ္ေသာ စကားသည္ ဆင္းရဲ၏ အေၾကာင္းတည္း။ (သူတစ္ပါးကို ဒဏ္ျပဳက) အတုံ႔အလွည့္ ဒဏ္တို႔သည္ သင့္ထံသို႔ ေရာက္ကုန္ရာ၏။
၁၃၄။ အနားျပတ္ေသာ ေၾကးေခါင္းေလာင္းသည္ အသံမထြက္ ၿငိမ္သက္သကဲ့သို႔ မိမိကိုယ္ကို ၿငိမ္သက္တည္ၾကည္ေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ေနေသာသူသည္ နိဗၺာန္သို႔ ေရာက္ႏိုင္၏။ ျခဳတ္ျခယ္မႈ မရွိ။
၅-ဥေပါသထိကဣတၳီနံဝတၳဳ
၁၃၅။ ႏြားေက်ာင္းသားသည္ ႏွင္တံျဖင့္ ႏြားတို႔ကို စားက်က္သို႔ ေမာင္းႏွင္သကဲ့သို႔ ဤအတူ အိုျခင္းသည္လည္းေကာင္း၊ ေသျခင္းသည္လည္းေကာင္း သတၱဝါတို႔၏ အသက္ကို ေမာင္းႏွင္ကုန္၏။
၆-အဇဂရေပတဝတၳဳ
၁၃၆။ မေကာင္းမႈ အကုသိုလ္ကံတို႔ကို ျပဳေသာသူမိုက္သည္ ထိုျပဳေသာအခါ၌ မသိ၊ ပညာမဲ့သူသည္ ထိုမိမိျပဳေသာ မေကာင္းမႈကံတို႔ေၾကာင့္ မီးေလာင္ေသာသူကဲ့သို႔ ပူပန္ရ၏။
၇-မဟာေမာဂၢလႅာနဝတၳဳ
၁၃၇။ အၾကင္သူသည္ အျပစ္ဒဏ္ကင္းၾက၍ မျပစ္မွားထိုက္ေသာ (ရဟႏၲာ) ပုဂၢိဳလ္တို႔၌ တုတ္လွံကန္ စသည္ျဖင့္ ျပစ္မွား၏။ ထိုသူသည္ ဆင္းရဲေၾကာင္း ဒဏ္ဆယ္ပါးတို႔တြင္ တစ္ပါးပါးေသာ ဆင္းရဲျခင္းအေၾကာင္းသို႔ လ်င္ျမန္စြာပင္ ေရာက္ရ၏။
၁၃၈-၁၃၉။ ျပင္းထန္ေသာ ေဝဒနာသို႔လည္းေကာင္း၊ ဥစၥာဆံုး႐ႈံးျခင္းသို႔လည္းေကာင္း၊ (လက္ျပတ္ ေျချပတ္ စေသာ) ကိုယ္အဂၤါပ်က္စီးျခင္းသို႔လည္းေကာင္း၊ ႀကီးေလးေသာ (ႏူနာစေသာ) အနာစြဲကပ္ျခင္းသို႔လည္းေကာင္း၊ ႐ူးျခင္း စိတ္ပ်ံ႕လြင့္ျခင္းသို႔လည္းေကာင္း၊ မင္းေဘးလည္းေကာင္း၊ ၾကမ္းၾကဳတ္စြာေသာ အစြပ္စြဲခံရျခင္းသို႔လည္းေကာင္း၊ ေဆြမ်ဳိးတို႔၏ ပ်က္ျပားျခင္းသို႔လည္းေကာင္း၊ စည္းစိမ္ဥစၥာတို႔၏ ယိုယြင္းပ်က္စီးျခင္းသို႔လည္းေကာင္း ေရာက္၏။
၁၄ဝ။ ထို႔ျပင္ ထိုျပစ္မွားသူ၏ အိမ္တို႔ကို ပကတိမီးသည္လည္းေကာင္း၊ ေလာင္မီးသည္လည္းေကာင္း ေလာင္၏။ ပညာမဲ့ေသာ ထိုသူသည္ ခႏၶာကိုယ္ပ်က္စီးသည္မွေနာက္၌ ငရဲသို႔ ေရာက္ရ၏။
၈-ဗဟုဘ႑ိကဘိကၡဳဝတၳဳ
၁၄၁။ အဝတ္မဝတ္ဘဲ က်င့္ျခင္းတို႔သည္လည္းေကာင္း၊ ဆံက်စ္အက်င့္တို႔သည္လည္းေကာင္း၊ ရႊံ႕ၫြန္အလိမ္းလိမ္းကပ္၍ က်င့္ျခင္းတို႔သည္လည္းေကာင္း၊ အစာျဖတ္၍ အငတ္က်င့္ျခင္းတို႔သည္လည္းေကာင္း၊ ေျမ၌ အိပ္၍ေနျခင္းတို႔သည္လည္းေကာင္း၊ ျမဴမႈန္႔အလိမ္းလိမ္း တင္ေစလ်က္ က်င့္ျခင္းသည္လည္းေကာင္း၊ ေဆာင့္ေၾကာင့္ ထိုင္၍က်င့္ျခင္း သည္လည္းေကာင္း ဝိစိကိစၧာမွ မလြတ္ေျမာက္ေသးေသာ သတၱဝါကို မစင္ၾကယ္ေစႏိုင္ကုန္။
၉-သႏၲတိမဟာမတၱဝတၳဳ
၁၄၂။ အၾကင္သူသည္ ကိေလသာၿငိမ္း၏။ ဣေႁႏၵကို ဆံုးမၿပီးျဖစ္၏။ မဂ္ေလးပါးျဖင့္ ျမဲ၏။ ျမတ္ေသာအက်င့္ရွိ၏။ အလံုးစံုေသာ သတၱဝါတို႔၌ လက္နက္ကို ပယ္ခ်ထားသည္ျဖစ္၍ ေမတၱာျဖင့္ အညီအမွ်က်င့္၏။ ထိုသူသည္ အဝတ္တန္ဆာ ဆင္ေစကာမူ မေကာင္းမႈမွ အပျပဳသူ ‘ျဗာဟၼဏ’ မည္၏။ ကိေလသာၿငိမ္းၿပီးသူ ‘သမဏ’ မည္၏။ ကိေလသာဖ်က္ဆီးၿပီးသူ ‘ဘိကၡဳ’ မည္၏။
၁ဝ-ပိေလာတိကတိႆေတၳရဝတၳဳ
၁၄၃။ ျမင္းေကာင္းသည္ ႀကိမ္လံုးကို ၾကဥ္ေရွာင္သကဲ့သို႔ အၾကင္သူသည္ မိမိ၏ အိပ္ေပ်ာ္ျခင္းကို ႏိုးၾကားေစ၏။ မိစၧာဝိတက္ကို ရွက္ေၾကာက္ျခင္းျဖင့္ တားျမစ္၏။ ထိုပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးသည္ ေလာက၌ တစ္ေယာက္တစ္ေလသာ ရွိ၏။
၁၄၄။ ျမင္းေကာင္းသည္ ႀကိမ္လံုးျဖင့္ ပုတ္ခတ္သည္ရွိေသာ္ လုံ႔လရွိသကဲ့သို႔ (သင္တို႔သည္လည္း) လုံ႔လရွိကုန္သည္ ထိတ္လန္႔ကုန္သည္ ျဖစ္ၾကကုန္ေလာ့၊ ယံုၾကည္ျခင္း ‘သဒၶါ’ႏွင့္လည္းေကာင္း၊ သီလႏွင့္လည္းေကာင္း၊ ဝီရိယႏွင့္လည္းေကာင္း၊ တည္ၾကည္ျခင္း ‘သမာဓိ’ႏွင့္လည္းေကာင္း၊ တရားမွန္မမွန္ ဆံုးျဖတ္ေၾကာင္းဉာဏ္ႏွင့္လည္းေကာင္း (ျပည့္စံုၾကလ်က္) အသိ ‘ဝိဇၨာ’ အက်င့္ ‘စရဏ’ႏွင့္ ျပည့္စုံကုန္သည္ျဖစ္၍ ထင္ေသာ သတိရွိၾကပါလွ်င္ အတိုင္းမသိ အလြန္ရွည္လ်ားေသာ သံသရာဆင္းရဲကို စြန္႔လႊတ္ႏိုင္ကုန္လတၱံ႕။
၁၁-သုခသာမေဏရဝတၳဳ
၁၄၅။ ေျမာင္းတူးေရယူသမားတို႔သည္ (အလိုရွိရာသို႔) ေရကို ေဆာင္ယူကုန္၏။ ေလးသမားတို႔သည္ ျမားကို ေျဖာင့္ကုန္၏။ သစ္ေရြသမားတို႔သည္ သစ္ကို လိုတိုင္းရေအာင္ ေရြကုန္၏။ ေကာင္းေသာအက်င့္ရွိေသာ သူေတာ္ေကာင္းတို႔သည္ မိမိကိုယ္ကို ယဥ္ေက်းေအာင္ ဆံုးမကုန္၏။
ဆယ္ခုေျမာက္ ဒ႑ဝဂ္ ၿပီး၏။
၁၂၉။ အလံုးစံုေသာ သတၱဝါတို႔သည္ ဒဏ္မွ ထိတ္လန္႔ကုန္၏။ အလံုးစံုေသာ သတၱဝါတို႔သည္ ေသျခင္းမွ ေၾကာက္ကုန္၏။ မိမိကိုယ္ကို ဥပမာျပဳ၍ (သတၱဝါတို႔ကို) မသတ္ျဖတ္ မညႇဥ္းဆဲရာ။
၂-ဆဗၺဂၢိယဝတၳဳ
၁၃ဝ။ အလံုးစံုေသာ သတၱဝါတို႔သည္ ဒဏ္မွ ထိတ္လန္႔ကုန္၏။ အလံုးစံုေသာ သတၱဝါတို႔သည္ (မိမိတို႔၏) အသက္ကို ခ်စ္၏။ မိမိကိုယ္ကို ဥပမာျပဳ၍ (သတၱဝါတို႔ကို) မသတ္ျဖတ္ မညႇဥ္းဆဲရာ။
၃-သမၺဟုလကုမာရဝတၳဳ
၁၃၁။ အၾကင္သူသည္ မိမိ၏ခ်မ္းသာကို ရွာအံ့ဟု မိမိကဲ့သို႔ ခ်မ္းသာကို အလိုရွိကုန္ေသာ သတၱဝါတို႔ကို တုတ္လွံကန္ျဖင့္ ညႇဥ္းဆဲ၏။ ထိုညႇဥ္းဆဲေသာသူသည္ တမလြန္ဘဝ၌ ခ်မ္းသာကို မရႏိုင္။
၁၃၂။ အၾကင္သူသည္ မိမိ၏ခ်မ္းသာကို ရွာအံ့ဟု မိမိကဲ့သို႔ ခ်မ္းသာကို အလိုရွိကုန္ေသာ သတၱဝါတို႔ကို တုတ္လွံကန္ျဖင့္ မညႇဥ္းဆဲ၊ ထိုမညႇဥ္းဆဲေသာသူသည္ တမလြန္ဘဝ၌ ခ်မ္းသာကို ရႏိုင္၏။
၄-ေကာ႑ဓာနေတၳရဝတၳဳ
၁၃၃။ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကိုမွ် ၾကမ္းၾကဳတ္ေသာ စကားကို မဆိုလင့္၊ အဆိုခံရသူတို႔သည္ သင့္ကို ျပန္လွန္ဆိုကုန္ရာ၏။ ျခဳတ္ျခယ္ေသာ စကားသည္ ဆင္းရဲ၏ အေၾကာင္းတည္း။ (သူတစ္ပါးကို ဒဏ္ျပဳက) အတုံ႔အလွည့္ ဒဏ္တို႔သည္ သင့္ထံသို႔ ေရာက္ကုန္ရာ၏။
၁၃၄။ အနားျပတ္ေသာ ေၾကးေခါင္းေလာင္းသည္ အသံမထြက္ ၿငိမ္သက္သကဲ့သို႔ မိမိကိုယ္ကို ၿငိမ္သက္တည္ၾကည္ေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ေနေသာသူသည္ နိဗၺာန္သို႔ ေရာက္ႏိုင္၏။ ျခဳတ္ျခယ္မႈ မရွိ။
၅-ဥေပါသထိကဣတၳီနံဝတၳဳ
၁၃၅။ ႏြားေက်ာင္းသားသည္ ႏွင္တံျဖင့္ ႏြားတို႔ကို စားက်က္သို႔ ေမာင္းႏွင္သကဲ့သို႔ ဤအတူ အိုျခင္းသည္လည္းေကာင္း၊ ေသျခင္းသည္လည္းေကာင္း သတၱဝါတို႔၏ အသက္ကို ေမာင္းႏွင္ကုန္၏။
၆-အဇဂရေပတဝတၳဳ
၁၃၆။ မေကာင္းမႈ အကုသိုလ္ကံတို႔ကို ျပဳေသာသူမိုက္သည္ ထိုျပဳေသာအခါ၌ မသိ၊ ပညာမဲ့သူသည္ ထိုမိမိျပဳေသာ မေကာင္းမႈကံတို႔ေၾကာင့္ မီးေလာင္ေသာသူကဲ့သို႔ ပူပန္ရ၏။
၇-မဟာေမာဂၢလႅာနဝတၳဳ
၁၃၇။ အၾကင္သူသည္ အျပစ္ဒဏ္ကင္းၾက၍ မျပစ္မွားထိုက္ေသာ (ရဟႏၲာ) ပုဂၢိဳလ္တို႔၌ တုတ္လွံကန္ စသည္ျဖင့္ ျပစ္မွား၏။ ထိုသူသည္ ဆင္းရဲေၾကာင္း ဒဏ္ဆယ္ပါးတို႔တြင္ တစ္ပါးပါးေသာ ဆင္းရဲျခင္းအေၾကာင္းသို႔ လ်င္ျမန္စြာပင္ ေရာက္ရ၏။
၁၃၈-၁၃၉။ ျပင္းထန္ေသာ ေဝဒနာသို႔လည္းေကာင္း၊ ဥစၥာဆံုး႐ႈံးျခင္းသို႔လည္းေကာင္း၊ (လက္ျပတ္ ေျချပတ္ စေသာ) ကိုယ္အဂၤါပ်က္စီးျခင္းသို႔လည္းေကာင္း၊ ႀကီးေလးေသာ (ႏူနာစေသာ) အနာစြဲကပ္ျခင္းသို႔လည္းေကာင္း၊ ႐ူးျခင္း စိတ္ပ်ံ႕လြင့္ျခင္းသို႔လည္းေကာင္း၊ မင္းေဘးလည္းေကာင္း၊ ၾကမ္းၾကဳတ္စြာေသာ အစြပ္စြဲခံရျခင္းသို႔လည္းေကာင္း၊ ေဆြမ်ဳိးတို႔၏ ပ်က္ျပားျခင္းသို႔လည္းေကာင္း၊ စည္းစိမ္ဥစၥာတို႔၏ ယိုယြင္းပ်က္စီးျခင္းသို႔လည္းေကာင္း ေရာက္၏။
၁၄ဝ။ ထို႔ျပင္ ထိုျပစ္မွားသူ၏ အိမ္တို႔ကို ပကတိမီးသည္လည္းေကာင္း၊ ေလာင္မီးသည္လည္းေကာင္း ေလာင္၏။ ပညာမဲ့ေသာ ထိုသူသည္ ခႏၶာကိုယ္ပ်က္စီးသည္မွေနာက္၌ ငရဲသို႔ ေရာက္ရ၏။
၈-ဗဟုဘ႑ိကဘိကၡဳဝတၳဳ
၁၄၁။ အဝတ္မဝတ္ဘဲ က်င့္ျခင္းတို႔သည္လည္းေကာင္း၊ ဆံက်စ္အက်င့္တို႔သည္လည္းေကာင္း၊ ရႊံ႕ၫြန္အလိမ္းလိမ္းကပ္၍ က်င့္ျခင္းတို႔သည္လည္းေကာင္း၊ အစာျဖတ္၍ အငတ္က်င့္ျခင္းတို႔သည္လည္းေကာင္း၊ ေျမ၌ အိပ္၍ေနျခင္းတို႔သည္လည္းေကာင္း၊ ျမဴမႈန္႔အလိမ္းလိမ္း တင္ေစလ်က္ က်င့္ျခင္းသည္လည္းေကာင္း၊ ေဆာင့္ေၾကာင့္ ထိုင္၍က်င့္ျခင္း သည္လည္းေကာင္း ဝိစိကိစၧာမွ မလြတ္ေျမာက္ေသးေသာ သတၱဝါကို မစင္ၾကယ္ေစႏိုင္ကုန္။
၉-သႏၲတိမဟာမတၱဝတၳဳ
၁၄၂။ အၾကင္သူသည္ ကိေလသာၿငိမ္း၏။ ဣေႁႏၵကို ဆံုးမၿပီးျဖစ္၏။ မဂ္ေလးပါးျဖင့္ ျမဲ၏။ ျမတ္ေသာအက်င့္ရွိ၏။ အလံုးစံုေသာ သတၱဝါတို႔၌ လက္နက္ကို ပယ္ခ်ထားသည္ျဖစ္၍ ေမတၱာျဖင့္ အညီအမွ်က်င့္၏။ ထိုသူသည္ အဝတ္တန္ဆာ ဆင္ေစကာမူ မေကာင္းမႈမွ အပျပဳသူ ‘ျဗာဟၼဏ’ မည္၏။ ကိေလသာၿငိမ္းၿပီးသူ ‘သမဏ’ မည္၏။ ကိေလသာဖ်က္ဆီးၿပီးသူ ‘ဘိကၡဳ’ မည္၏။
၁ဝ-ပိေလာတိကတိႆေတၳရဝတၳဳ
၁၄၃။ ျမင္းေကာင္းသည္ ႀကိမ္လံုးကို ၾကဥ္ေရွာင္သကဲ့သို႔ အၾကင္သူသည္ မိမိ၏ အိပ္ေပ်ာ္ျခင္းကို ႏိုးၾကားေစ၏။ မိစၧာဝိတက္ကို ရွက္ေၾကာက္ျခင္းျဖင့္ တားျမစ္၏။ ထိုပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးသည္ ေလာက၌ တစ္ေယာက္တစ္ေလသာ ရွိ၏။
၁၄၄။ ျမင္းေကာင္းသည္ ႀကိမ္လံုးျဖင့္ ပုတ္ခတ္သည္ရွိေသာ္ လုံ႔လရွိသကဲ့သို႔ (သင္တို႔သည္လည္း) လုံ႔လရွိကုန္သည္ ထိတ္လန္႔ကုန္သည္ ျဖစ္ၾကကုန္ေလာ့၊ ယံုၾကည္ျခင္း ‘သဒၶါ’ႏွင့္လည္းေကာင္း၊ သီလႏွင့္လည္းေကာင္း၊ ဝီရိယႏွင့္လည္းေကာင္း၊ တည္ၾကည္ျခင္း ‘သမာဓိ’ႏွင့္လည္းေကာင္း၊ တရားမွန္မမွန္ ဆံုးျဖတ္ေၾကာင္းဉာဏ္ႏွင့္လည္းေကာင္း (ျပည့္စံုၾကလ်က္) အသိ ‘ဝိဇၨာ’ အက်င့္ ‘စရဏ’ႏွင့္ ျပည့္စုံကုန္သည္ျဖစ္၍ ထင္ေသာ သတိရွိၾကပါလွ်င္ အတိုင္းမသိ အလြန္ရွည္လ်ားေသာ သံသရာဆင္းရဲကို စြန္႔လႊတ္ႏိုင္ကုန္လတၱံ႕။
၁၁-သုခသာမေဏရဝတၳဳ
၁၄၅။ ေျမာင္းတူးေရယူသမားတို႔သည္ (အလိုရွိရာသို႔) ေရကို ေဆာင္ယူကုန္၏။ ေလးသမားတို႔သည္ ျမားကို ေျဖာင့္ကုန္၏။ သစ္ေရြသမားတို႔သည္ သစ္ကို လိုတိုင္းရေအာင္ ေရြကုန္၏။ ေကာင္းေသာအက်င့္ရွိေသာ သူေတာ္ေကာင္းတို႔သည္ မိမိကိုယ္ကို ယဥ္ေက်းေအာင္ ဆံုးမကုန္၏။
ဆယ္ခုေျမာက္ ဒ႑ဝဂ္ ၿပီး၏။
