၁-ဒဟရဘိကၡဳဝတၳဳ
၁၆၇။ (ကာမဂုဏ္) အယုတ္တရားကို မမွီဝဲရာ၊ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ မေနရာ၊မွားေသာ အယူကို မယူရာ၊ ေလာကႀကီးပြါးေရးအတြက္ သက္သက္မျဖစ္ရာ။
၂-သုေဒၶါဒနဝတၳဳ
၁၆၈။ ဆြမ္းခံဝတ္၌ မေမ့ေလ်ာ့ရာ၊ ေကာင္းစြာ က်င့္အပ္ေသာ အက်င့္တရားကို က်င့္ရာ၏။ တရားကို က်င့္ေသာသူသည္ ဤေလာက၌လည္းေကာင္း၊ တမလြန္ေလာက၌လည္းေကာင္း ခ်မ္းသာစြာ ေနရ၏။
၁၆၉။ သုစ႐ိုက္တရားကို က်င့္ရာ၏။ ဒုစ႐ိုက္တရားကို မက်င့္ရာ၊ တရားကို က်င့္ေသာသူသည္ ဤေလာက၌လည္းေကာင္း၊ တမလြန္ေလာက၌လည္းေကာင္း ခ်မ္းသာစြာ ေနရ၏။
၃-ပၪၥသတဝိပႆကဘိကၡဳဝတၳဳ
၁၇ဝ။ ေရပြက္ကို ႐ႈျမင္ရသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ တံလွ်ပ္ကို ႐ႈျမင္ရသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း ဤအတူ (ခႏၶာငါးပါးဟူေသာ) ေလာကကို ႐ႈၾကည့္သူကို ေသမင္းသည္ မျမင္ႏိုင္။
၄-အဘယရာဇကုမာရဝတၳဳ
၁၇၁။ လာၾကကုန္ေလာ့ (ရတနာခုနစ္ပါးျဖင့္) ဆန္းၾကယ္ေသာ မင္းစီးရထားလွ်င္ ဥပမာရွိေသာ (အဝတ္တန္ဆာတို႔ျဖင့္) ဆန္းၾကယ္ေသာ ဤခႏၶာငါးပါးတည္းဟူေသာ ေလာကကို ႐ႈၾကကုန္ေလာ့၊ ယင္းေလာက၌ မိုက္သူတို႔သည္ နစ္ျမဳပ္ၾကကုန္၏။ ပညာရွိတို႔အား ကပ္ၿငိတြယ္တာမႈသည္ မရွိ။
၅-သမၼဇၨနေတၳရဝတၳဳ
၁၇၂။ ေရွး (ငယ္စဥ္) အခါ က (ကုသိုလ္၌) ေမ့ေလ်ာ့ခဲ့၍ ေနာင္ (ႀကီးျပင္းေသာ) အခါ၌ မေမ့မေလ်ာ့ေသာသူသည္ တိမ္တိုက္မွ လြတ္ေသာ လကဲ့သို႔ ဤေလာကကို (မဂ္ဉာဏ္ေရာင္ျဖင့္) ထြန္းလင္းေတာက္ပေစ၏။
၆-အဂၤုလိမာလေတၳရဝတၳဳ
၁၇၃။ မိမိျပဳခဲ့ေသာ မေကာင္းမႈ အကုသိုလ္ကံကို (အရဟတၱမဂ္) ကုသိုလ္ျဖင့္ ဖံုးအုပ္သူသည္ တိမ္တိုက္မွလြတ္ေသာ လကဲ့သို႔ ဤေလာကကို (အရဟတၱမဂ္ ဉာဏ္ေရာင္ျဖင့္) ထြန္းလင္းေတာက္ပေစ၏။
၇-ေပသကာရဓီတာဝတၳဳ
၁၇၄။ ဤလူအေပါင္းသည္ (ပညာမ်က္စိမရွိသျဖင့္) အကန္းအတိသာ ျဖစ္၏။ ဤေလာက၌ အနည္းငယ္မွ်ေသာသူသည္သာ (အနိစၥ စေသာ သေဘာအားျဖင့္) ႐ႈျမင္ႏိုင္၏။ ပိုက္ကြန္မွ လြတ္ေသာ ငွက္သည္ နည္းပါးသကဲ့သို႔ လူအနည္းငယ္မွ်သာ နတ္ရြာနိဗၺာန္သို႔ ေရာက္ႏိုင္၏။
၈-တႎသဘိကၡဳဝတၳဳ
၁၇၅။ ဟသၤာတို႔သည္ ေနမင္းလမ္းေၾကာင္း ေကာင္းကင္ခရီး၌ သြားကုန္၏။ တန္ခိုးရွင္တို႔သည္ ေကာင္းကင္၌ သြားကုန္၏။ ပညာရွိတို႔သည္ စစ္သည္ ဗိုလ္ပါႏွင့္ တကြေသာ မာရ္မင္းကို ေအာင္၍ ေလာကမွ ထြက္ေျမာက္ကုန္၏။
၉-စိၪၥမာဏဝိကာဝတၳဳ
၁၇၆။ သစၥာတရားတစ္ခုကို လြန္၍ မုသားစကားကို ဆိုေလ့ရွိေသာ ေနာင္ဘဝအတြက္ ဆင္ျခင္စဥ္းစားျခင္း အလ်င္းမရွိေသာသူအား မျပဳႏိုင္မည့္ မေကာင္းမႈ အကုသိုလ္မည္သည္ မရွိ။
၁ဝ-အသဒိသဒါနဝတၳဳ
၁၇၇။ ေစးႏွဲဝန္တိုသူတို႔သည္ နတ္ျပည္သို႔ မေရာက္ႏိုင္ၾကကုန္။ လူမိုက္တို႔သည္ အလွဴဒါနကို မခ်ီးမြမ္းၾကကုန္။ ပညာရွိသည္သာ အလွဴဒါနကို ဝမ္းေျမာက္ႏိုင္၏။ ထိုဝမ္းေျမာက္မႈေၾကာင့္ သာလွ်င္ ထိုပညာရွိသည္ တမလြန္ဘဝ၌ ခ်မ္းသာရ၏။
၁၁-အနာထပိ႑ိကပုတၱကာလဝတၳဳ
၁၇၈။ ေျမတစ္ျပင္လံုး၌ ဧကရာဇ္မင္းျဖစ္ရသည္ထက္လည္းေကာင္း၊ နတ္ျပည္ ျဗဟၼာ့ျပည္သို႔ ေရာက္ရသည္ထက္လည္းေကာင္း၊ တစ္ေလာကလံုးကို အစိုးရသည္ထက္ လည္းေကာင္း ေသာတာပန္ျဖစ္ရျခင္းသည္ ျမတ္၏။
တစ္ဆယ့္သံုးခုေျမာက္ ေလာကဝဂ္ ၿပီး၏။
၁၆၇။ (ကာမဂုဏ္) အယုတ္တရားကို မမွီဝဲရာ၊ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ မေနရာ၊မွားေသာ အယူကို မယူရာ၊ ေလာကႀကီးပြါးေရးအတြက္ သက္သက္မျဖစ္ရာ။
၂-သုေဒၶါဒနဝတၳဳ
၁၆၈။ ဆြမ္းခံဝတ္၌ မေမ့ေလ်ာ့ရာ၊ ေကာင္းစြာ က်င့္အပ္ေသာ အက်င့္တရားကို က်င့္ရာ၏။ တရားကို က်င့္ေသာသူသည္ ဤေလာက၌လည္းေကာင္း၊ တမလြန္ေလာက၌လည္းေကာင္း ခ်မ္းသာစြာ ေနရ၏။
၁၆၉။ သုစ႐ိုက္တရားကို က်င့္ရာ၏။ ဒုစ႐ိုက္တရားကို မက်င့္ရာ၊ တရားကို က်င့္ေသာသူသည္ ဤေလာက၌လည္းေကာင္း၊ တမလြန္ေလာက၌လည္းေကာင္း ခ်မ္းသာစြာ ေနရ၏။
၃-ပၪၥသတဝိပႆကဘိကၡဳဝတၳဳ
၁၇ဝ။ ေရပြက္ကို ႐ႈျမင္ရသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ တံလွ်ပ္ကို ႐ႈျမင္ရသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း ဤအတူ (ခႏၶာငါးပါးဟူေသာ) ေလာကကို ႐ႈၾကည့္သူကို ေသမင္းသည္ မျမင္ႏိုင္။
၄-အဘယရာဇကုမာရဝတၳဳ
၁၇၁။ လာၾကကုန္ေလာ့ (ရတနာခုနစ္ပါးျဖင့္) ဆန္းၾကယ္ေသာ မင္းစီးရထားလွ်င္ ဥပမာရွိေသာ (အဝတ္တန္ဆာတို႔ျဖင့္) ဆန္းၾကယ္ေသာ ဤခႏၶာငါးပါးတည္းဟူေသာ ေလာကကို ႐ႈၾကကုန္ေလာ့၊ ယင္းေလာက၌ မိုက္သူတို႔သည္ နစ္ျမဳပ္ၾကကုန္၏။ ပညာရွိတို႔အား ကပ္ၿငိတြယ္တာမႈသည္ မရွိ။
၅-သမၼဇၨနေတၳရဝတၳဳ
၁၇၂။ ေရွး (ငယ္စဥ္) အခါ က (ကုသိုလ္၌) ေမ့ေလ်ာ့ခဲ့၍ ေနာင္ (ႀကီးျပင္းေသာ) အခါ၌ မေမ့မေလ်ာ့ေသာသူသည္ တိမ္တိုက္မွ လြတ္ေသာ လကဲ့သို႔ ဤေလာကကို (မဂ္ဉာဏ္ေရာင္ျဖင့္) ထြန္းလင္းေတာက္ပေစ၏။
၆-အဂၤုလိမာလေတၳရဝတၳဳ
၁၇၃။ မိမိျပဳခဲ့ေသာ မေကာင္းမႈ အကုသိုလ္ကံကို (အရဟတၱမဂ္) ကုသိုလ္ျဖင့္ ဖံုးအုပ္သူသည္ တိမ္တိုက္မွလြတ္ေသာ လကဲ့သို႔ ဤေလာကကို (အရဟတၱမဂ္ ဉာဏ္ေရာင္ျဖင့္) ထြန္းလင္းေတာက္ပေစ၏။
၇-ေပသကာရဓီတာဝတၳဳ
၁၇၄။ ဤလူအေပါင္းသည္ (ပညာမ်က္စိမရွိသျဖင့္) အကန္းအတိသာ ျဖစ္၏။ ဤေလာက၌ အနည္းငယ္မွ်ေသာသူသည္သာ (အနိစၥ စေသာ သေဘာအားျဖင့္) ႐ႈျမင္ႏိုင္၏။ ပိုက္ကြန္မွ လြတ္ေသာ ငွက္သည္ နည္းပါးသကဲ့သို႔ လူအနည္းငယ္မွ်သာ နတ္ရြာနိဗၺာန္သို႔ ေရာက္ႏိုင္၏။
၈-တႎသဘိကၡဳဝတၳဳ
၁၇၅။ ဟသၤာတို႔သည္ ေနမင္းလမ္းေၾကာင္း ေကာင္းကင္ခရီး၌ သြားကုန္၏။ တန္ခိုးရွင္တို႔သည္ ေကာင္းကင္၌ သြားကုန္၏။ ပညာရွိတို႔သည္ စစ္သည္ ဗိုလ္ပါႏွင့္ တကြေသာ မာရ္မင္းကို ေအာင္၍ ေလာကမွ ထြက္ေျမာက္ကုန္၏။
၉-စိၪၥမာဏဝိကာဝတၳဳ
၁၇၆။ သစၥာတရားတစ္ခုကို လြန္၍ မုသားစကားကို ဆိုေလ့ရွိေသာ ေနာင္ဘဝအတြက္ ဆင္ျခင္စဥ္းစားျခင္း အလ်င္းမရွိေသာသူအား မျပဳႏိုင္မည့္ မေကာင္းမႈ အကုသိုလ္မည္သည္ မရွိ။
၁ဝ-အသဒိသဒါနဝတၳဳ
၁၇၇။ ေစးႏွဲဝန္တိုသူတို႔သည္ နတ္ျပည္သို႔ မေရာက္ႏိုင္ၾကကုန္။ လူမိုက္တို႔သည္ အလွဴဒါနကို မခ်ီးမြမ္းၾကကုန္။ ပညာရွိသည္သာ အလွဴဒါနကို ဝမ္းေျမာက္ႏိုင္၏။ ထိုဝမ္းေျမာက္မႈေၾကာင့္ သာလွ်င္ ထိုပညာရွိသည္ တမလြန္ဘဝ၌ ခ်မ္းသာရ၏။
၁၁-အနာထပိ႑ိကပုတၱကာလဝတၳဳ
၁၇၈။ ေျမတစ္ျပင္လံုး၌ ဧကရာဇ္မင္းျဖစ္ရသည္ထက္လည္းေကာင္း၊ နတ္ျပည္ ျဗဟၼာ့ျပည္သို႔ ေရာက္ရသည္ထက္လည္းေကာင္း၊ တစ္ေလာကလံုးကို အစိုးရသည္ထက္ လည္းေကာင္း ေသာတာပန္ျဖစ္ရျခင္းသည္ ျမတ္၏။
တစ္ဆယ့္သံုးခုေျမာက္ ေလာကဝဂ္ ၿပီး၏။
